Babaların çektikleri çile pek görülmez

Baba sevgisinin kıymetini, baba ocağından uzak bir yerde olduğumuzda ya da o ulu çınar bu dünyadan göçüp gittiğinde daha iyi anlayabiliyoruz… (Ben de o ulu çınarı kaybedenlerden biriyim).
O nedenle, babalarımızın kıymetini sağlığında ve yanımızda olduklarında daha iyi anlamalıyız ve sevgimizle de gönüllerini fethedebilmeliyiz… İşte o zaman babaların yüzlerinde tatlı bir gülümseme ve kalplerinde de sevgi dolu sımsıcak duygular oluşmasına şahit olabiliriz…

Şimdi; haydi geliniz yazımızı, baba sevgisinin en güzel örneğini yansıtan ve toplum olarak ders alınması gereken bir öyküyle tamamlayalım:

“Yaşlı bir baba, kuzu etinden imal edilmiş yaprak döneri çok severmiş… Bir gün canı yaprak döneri çok çekmiş. Babasının isteğini fark eden oğlu, almış babasını ve güzel bir lokantaya götürmüş… Baba, yemeği önce kendisi yemek istemiş… Ancak; yaşlılığın verdiği zayıflık sonucu elleri titrediği için lokmayı ağzına götürmek istediği her seferinde üzerine dökmüş, yağı sakalına damlamış… Lokantadaki insanların bakışları da pürdikkat onların üzerindeymiş… Aşağılayıcı bakışlar, alaycı tavırlar, surat ekşitmelerle arada bir yaşlı babaya bakıyorlarmış. Bir süre sonra oğlu sabır ve itina ile lokmaları babasının ağzına koymaya başlamış… Nihayet yemek bitmiş ve oğlu babasını alıp lavaboya götürmüş, elini yüzünü iyice yıkamış, üstünü başını silip temizlemiş, saçını sakalını düzeltip taramış, gözlüklerini silip gözüne takmış, ardından da koluna girip dışarı çıkartmış… Lokantada bulunanların hakaretamiz bakışları hâlâ onların üzerinde… Hiçbir bakışı umursamayan çocuğun ise yüzünde hep tebessüm varmış, babası çok sevdiği yemekten yiyip lezzet aldığı için… Yemek parasını ödeyip çıkıyorlardı ki, arkalardan yaşlı bir amca seslenmiş:

– Hey evlat, burada bir şey bıraktığını unutmadın mı?
Az düşündükten sonra çocuk cevap vermiş:
– Hayır, masada bir şey bıraktığımı sanmıyorum!
Yaşlı amca:
– Hayır evlat, yanılıyorsun. Sen burada çok değerli bir şey bırakıp gidiyorsun!
Şaşkınlık içinde:
– Ne bırakmışım ki amca?!
– Sen burada, her evlat için bir ders ve her baba için bir umut bırakıp da gidiyorsun!…

Tam bir sessizlik hâkim olmuştu salona… Herkes yaptığından, düşündüğünden utanç duyuyordu… Unutmuşlardı bir an, her sıkıntıda babalarına sığındıklarını:
– Baba! Şunu istiyorum.
– Baba! Bana şunu al.
– Baba! Şu okulda, şu üniversitede okumak istiyorum, şu kadar harç gerekiyor.
– Baba! Okul masrafları için şu kadar para lazım.
– Baba! Falan şehre gezmeye gitmek istiyorum, para ver.
– Baba! Doğum günümde bana ne aldın?
– Baba!…
– Baba!…

BABALARIN ÇEKTİKLERİ ÇİLE PEK GÖRÜLMEZ
Babaların koca bir aileyi sırtlayıp götürmek için ne büyük çileler çektiklerini bilmeliyiz. Babaların çektikleri pek görülmez. Hepimiz babaların neler çektiklerinin en yakın tanıklarıyız. Yokluk ve sıkıntılar içinde bizi, onurlu ve başı dik insanlar olarak yetiştirmeye çalışırlar. Gerçekten de babaların çektikleri takdire değer. Ömürleri boyunca gık demeden çileler çekerler; tabii bunları genç kuşaklara anlatmak zor. Geçmişten bugüne nasıl gelindiğini merak etmeyi bırakın, dinleme tahammülleri bile yok. Bizi bugünlere getiren, getirirken bin bir çile çeken ulu çınarları bir an olsun aklımızdan çıkarmayalım.

Onlar hediyelere boğulmak istemiyorlar, sadece saygı ve tatlı bir gülüş bekliyorlar çocuklarından. Yılda bir kez alınan hediyelerle bugünü geçiştirmemeliyiz, biz yetişinceye kadar onların ne zahmetlere katlandığının bilinciyle hareket etmeliyiz. Maddî durumu iyi olanlar için babaları bu şekilde onurlandırmak kolay; ya diğerleri bunun nasıl üstesinden gelecek? İşin maddiyat boyutunun dışında da düşünebilmeliyiz.

BABA SEVGİSİ BİR GÜNE SIĞMAZ
Belki de milyonlarca insan böyle bir gün olduğunun bile farkında değildir. Bu farkındalığı bir günün dışına taşırmak gerekiyor. Babalarımız ister yaşıyor olsun, isterse dünyadan göçüp gitmiş olsunlar, her zaman saygıya değer olduklarını göstermeliyiz. Onları incittiğimiz, üzdüğümüz zaman gönüllerini almayı unutmamalı. Onlar çocuklarından çok şey istemez; tek istedikleri kendileri olmaları ve ele güne muhtaç olmadan, bağımsız yaşamalarını isterler.

Zaten birçok baba da kendi kendine yeten, kişilikli insanlar yetiştirmenin derdindedir. Çocukların yetişmesine yeterince olumlu katkıda bulunamıyor muyuz? Bu biraz da insanın ekonomik, sosyal ve kültürel gelişmişliğine bağlı. Her şeye karşın babalar kan ter içinde çocuklarını yetiştirmeye, üzerine düşen sorumlulukları yerine getirmeye çalışıyor. Yetiştirmede babalar hata yapmıyor mu? Yapıyor, ne olursa olsun bunun da bilincindeyiz. Babalarla birlikte bu yaşam yolculuğunu doğru yere götüreceğiz. Bu sadece babaların değil, çocukların da sorumlu hareket etmelerini gerektirir. Ortak sorumluluk almak, işler ters gittiğinde, her şeyi babanın üzerine yıkmamak lâzım. İçinde bulunulan sıkıntıları hep babaların üzerine yıkarak, işin kolayına kaçanlar da vardır. Adil davranıp, hiç bunlardan olmamak gerekiyor.

Ne olursa olsun babaların yaptıklarını küçümsemek anlayışından uzak durmalıyız. Baba sevgisi paraya pula endekslenecek bir şey değil. Hediyeni alırsın, çeker gidersin, böylece görevini yapmış olursun. Bu değil mesele; onlar ilgi istiyorlar, sevgi istiyorlar, aranıp sorulmak istiyorlar, anlaşılmak istiyorlar, herkesin mutlu olmasını istiyorlar. Dünyada bizim de sorumluluklarımız olduğunu bilerek suçlamalardan uzak durulmalı. Babalık zor zanaat, herkes baba olamıyor. Ne mutlu bu zanaatı layığıyla yerine getirebilenlere ve getirmek için çaba harcayanlara…