Sanatın Sabırla Yolculuğu

Biliyorum ki ihmalkâr davranıp yazı yazmakta geciktim. Bu aralar hüzün kuşu konuyor yüreğime. Çocukluğumun sanatçıları, emektarları bir bir kapatırken dünya perdelerini… İnsan, öyle büyük sanatçıları düşünürken aklına şu soru geliyor:

“Mesele diplomalı bir sanatçı olmak mı? Yoksa sanatın her türlü kahrını çekmiş, alaylı bir sanatçı olmak mı?”

Bence sanat; emek ve disiplinden geçiyor. Teoride öğrendiğini sahneye taşımayı beceremediğinde, o kâğıt parçasının da çok bir ehemmiyeti kalmıyor. Sanat aşktır… Sanatını aşkla yapmayan biri, bence sanat değil, ticaret yapmaktadır.

Bu sadece sanat için değil, zanaat için de geçerli… Mimarlıktan tutun da bir bileklikte bile sanata dönüşen, o işi yapan kişideki aşktır. Sanat; güzelliktir, zarafettir, edeptir, sabırdır…

Japonların bir ağacı var: bonsai. Öyle bir günde o forma bürünen bir ağaç değildir o, sabırla dönüşür. Bizim de şimdi hürmetle andığımız sanatçılar aslında bir bonsai… Seneler onları bu kadar güzelleştirdi.

Yeni nesil artık sabredemiyor. Aslında haklılar… Ne hasretle bir gurbetçi beklediler ne de sabırla bir aşkı büyüttüler… Mektup beklemek sabırdı işte. Gurbetçiyi birkaç sene görmeden, özlemle hayalde yaşamak da öyle…

Bir de yapay zeka çıktı başımıza. Sanat artık bir parmak ucunda. Ruhsuz şarkılar, kalben yazılmamış senaryolar… Sanat insan kokmalı. Son zamanlarda seslendirme sanatçısı yetişmiyor, dikkat edin. Yerini diksiyonu bilmeyen yapay sesler aldı. Vurgu yok, ahenk yok… Güzel olan her şey insanda saklıymış demek ki.

Bu kadar kasvet yeter! Belki haberi olmayanlar vardır; belediye, eski Ramazan şenlikleri atmosferinde güzel etkinlikler düzenliyor. Çocuklarınızın eskiyi biraz teneffüs etmesi için büyük bir şans bu. Büyükler de eskiyi sadece dilde değil, gerçekte de yad edebilir böylelikle. Çadırlarda ve AVM’lerde panayır havasında güzel bir etkinlik var. Ramazan bitmeden gitmenizi tavsiye ederim.

Son zamanlarda kaybettiğimiz tüm sanatçıların ruhları şad olsun…